Φράνκενσταϊν – Ο χαμένος παράδεισος
Σύλληψη, Κείμενο & Σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου ‘Τίποτα δεν με αγάπησε περισσότερο από ότι το αγάπησα εγώ. Αυτό δεν είναι τέρας’; Αριστουργηματική κυνικότητα ή το γενεαλογικό δέντρο του τέρατος που απλώνεται από τα θεμέλια του κτηρίου στην σκηνή έως και το τελευταίο κάθισμα του θεάτρου. Η μεγαλύτερη απόλαυση το αηδιασμένο μέρος του κοινού που σοκάρεται στο δίωρο με την σύλληψη της παράστασης και ουχί από το υπόλοιπο της ζωής του. Είναι ο ενήλικας - παιδί που παίζει τραμπάλα με τον καβάλο του μπαμπά του και τη μήτρας της μαμάς του επί σκηνής. Πέφτει βαριά η προβολή στο θεατή ή στον Φρανκενστάιν η κεραμική; Δεν ενδείκνυται για ανθρώπους με ναρκισσιστική διαταραχή. Ό,τι ακριβώς περίμενα να δω στο θέατρο όλη μου τη ζωή! ★ ★ ★ ★ ★